Zo veel mensen vragen steeds " hoe gaat het nou? “. Super lief bedoeld natuurlijk, maar het veroorzaakt nogal wat stress wanneer je een chronische aandoening hebt.
Want wil de vrager ECHT weten hoe het gaat? De kans bestaat dat ze gillend wegrennen als je in details gaat vertellen wat je dagelijks meemaakt. Of willen ze horen dat je verbetert? Omdat ze dat voor je hopen. If omdat ze zich stiekem afvragen of je dat proces niet wat kunt versnellen. Of op zijn minst kunt beïnvloeden.
Of.. Derde mogelijkheid: ze willen helemaal niet echt iets erover horen. Het is een retorische vraag. En jij wordt geacht "alles goed, en met jou?" terug te zeggen.
Kortom: keuzestress voor iedereen die door een proces heen worstelt. Of het nu een chronische ziekte is, of een moeilijke fase in je leven... Wat moet je met zo'n vraag?
Vandaag mailde een vriendin me met die vraag. Weet je, ze is een schat. Echt een lieverd. En heel spiritueel. Ze is er van overtuigd dat ik hier weer uitkom. Dat is natuurlijk heel fijn en steunend. Tegelijk zit er ook een druk achter. Want elke keer als ik nog niet aan het beteren ben, voelt het alsof ik haar teleurstel. Alsof ik faal. En dat.... Is niet fijn
Vandaag stuurde ik haar het onderstaande antwoord. Want dit is exact hoe ik het voel. En dus verwijs ik vanaf nu iedereen die aan mij vraagt "hoe gaat het?" naar deze blog. Je bent gewaarschuwd!
“lieve Sanna, hoe gaat het?"
Weet je, dat vind ik wel lastig. Dat soort vragen. Eerlijk? Het voelt alsof ik iets verkeerds doe als ik dan moet zeggen dat ik niet opknap. Ik weet dat je dat helemaal niet zo bedoelt. Maar ik heb al vaker aangegeven dat dit mijn proces is en dat ik mij in liefde voor mijn lichaam, mijzelf en mijn Schepper daaraan over probeer te geven. Omdat die overgave naar mijn gevoel hierin gevraagd wordt.
Afvragen of ik beter of slechter wordt, helpt me niet om in overgave te gaan. Het impliceert weer een voorwaarde die ik dan stel aan dit proces.
Dit is wat ik voel tot in het diepste van mijn ziel:
"surrender is faith that the power of love can accomplish anything even if you cannot forsee the outcome"
Ik voel me sterk en verbonden als ik in die staat ben. Arbo artsen, mensen om me heen die steeds vragen "hoe gaat het nu? “ of opgetogen reageren als ik buiten ben of een praatje met ze houd, en daardoor denken" ze is beter".... Het haalt me uit die staat van overgave waar ik heel lang over heb gedaan om er te komen.
ME fluctueert. Het is chronisch. Het heeft geen netjes dalende of stijgende lijn. Het is grillig. En symptomen veranderen en variëren. Omdat het meerdere systemen in je lichaam beïnvloedt. Symptomen veranderen dus van aard of type , maar ook van hevigheid. Van dag tot dag, maar ook van uur tot uur.
Ik ga niet steeds praten over mijn ziekte. Want die duurt nog "wel ff". Dus ik stel voor om aan mij niet meer te vragen hoe het gaat, want niemand zit te wachten op de lijst van klachten en hindernissen die elke dag genomen moeten worden.
Ik stel voor om samen te praten over het leven. Over dingen die ons bezig houden. Dingen die er toe doen.
Mijn lijf is ziek. En die heeft tijd nodig. En mijn persoonlijke aandacht. Maar in dat zieke lijf zit ik, Sanna. En ik vind het heerlijk om JOU te ont-moeten. Om te praten over wezenlijke dingen. Of zelfs over koetjes en kalfjes. Van alles... Maar niet over "hoe het gaat".
Ik hoop dat ik je hiermee niet kwets. Maar dit is hoe het voor mij is. Misschien is dit... "hoe het gaat".
🙏❤️