Ik droom nooit eng. Nou ja...bijna nooit. De keren dat het gebeurt zijn op één hand te tellen, en meestal kan ik dan ook herleiden waar het mee te maken heeft. Zenuwen voor een examen bijvoorbeeld, of schuldgevoel naar iemand die ik niet goed had behandeld. Na zo'n droom kan ik er dan ook meteen iets mee en dan is het opgelost.
Maar er zijn in mijn leven twee nare dromen geweest die ik op het moment van wakker worden niet kon koppelen aan iets dat in mijn leven speelde. Levendige dromen, die nog uren na bleven zinderen in mijn lijf. Het beklemmende gevoel wat nog de hele dag bij me bleef...
De eerste keer was in 2009: ik droomde over een vliegtuig dat over mijn hoofd vloog, richting Amsterdam. Ik fietste met mijn oudste dochter over de hei (ik woonde hier al in 't Gooi) en we keken samen naar boven. Terwijl we keken gebeurde er iets heel raars: er kwam een scheur in het vliegtuig. Dwars over de romp, net voor de vleugel. "Nee!" riep ik, "dit gaat niet goed!". Geschrokken bleven we kijken en de scheur werd wijder en wijder. Allerlei mensen vielen er uit. Eenmaal beneden liepen ze over een weiland. (vraag niet hoe dat kan, het is een droom, afstanden lossen soms ineens op) Het vliegtuig maakte een heel rare bocht en begon te vallen. Ik huilde en schreeuwde: "Kom, we moeten er heen! We moeten helpen!" En we fietsten over een weiland in de richting van waar dat vliegtuig heen vloog (of viel). Ik werd op dat moment wakker met een pit in mijn maag. Wat een vreselijke droom!
Ik probeerde een koppeling te leggen met wat er op dat moment in mijn leven speelde. Ik kon het niet vinden. Het beklemmende gevoel bleef een hele tijd hangen. Die ochtend was echter de begrafenis van mijn schoonmoeder. Ik had dus iets anders aan mijn hoofd. We brachten de jongste naar een vriendin en op het moment dat we binnen kwamen bij haar stond de televisie aan. Mijn nekharen stonden recht overeind toen ik vanuit mijn ooghoek de beelden zag: een vliegtuig, op de grond met....een scheur in de romp. In een flits was het akelige gevoel van de droom weer terug. Jeetje!!!! Dit was het!
Natuurlijk is het niet letterlijk zo gebeurd zoals ik het droomde, maar de kern van de zaak was hetzelfde. Dezelfde plek in de romp, en (gelukkig) veel mensen die uit het vliegtuig konden komen en over het weiland liepen. In beeldentaal zijn er veel overeenkomsten te vinden.
Het is daarna niet meer gebeurd. En ik wist van een vriend van me, dat hij voor de aanslagen van 9/11 ook een heel heftige nachtmerrie had gehad waarbij deTwin towers centraal stonden. Een andere vriend had in de week voor 9/11 gedroomd dat zijn vrouw en kind waren gedood in een aanslag door moslim-terroristen. Vanuit de wetenschap zijn er aanwijzingen dat heftige gebeurtenissen vooraf een afwijking geven op een bepaald meet-apparaat. (ik weet het, dit klinkt een beetje vaag. Ik probeerde het bewuste apparaat op te zoeken voor ik deze blog schreef, maar kan het even niet vinden. Wie weet kom ik er later op terug) Dus...ik zag mezelf niet opeens als toekomstvoorspeller, maar weet het aan het feit dat dit waarschijnlijk heel heftige energieen waren die daardoor al in je onderbewustzijn worden opgepikt als je daar gevoelig voor bent. Net zoals dieren vooraf aanvoelen dat er een aanval van epilepsie bij hun baas volgt, of een onweersbui.
Mijn tweede nare droom gebeurde afgelopen nacht. Ik was met mijn man en twee dochters in een soort van zaaltje met vierkante ramen. Gekke ramen eigenlijk, want er zat geen glas in. Tussen de ramen was ook nog een deur die uit kwam naar buiten. Het leek op een soort dependance, zo'n noodgebouwtje van een school. Geen idee waar mijn zonen waren, maar ik was daar dus met de meiden en mijn man. Het was een soort politieke bijeenkomst waar heel veel mensen waren van verschillende nationaliteiten. Ze praatten met elkaar en ik heb geen idee wat wij daar deden.
Mijn man ging op een gegeven moment naar de andere kant van de zaal, en ik was vlak bij de ramen en de deur. Een van de aanwezigen was een dame uit een Oost Europees land. Geen idee welk land, maar dat wist ik dan toch wel. Ze ging even naar buiten en daar hoorde ik haar praten met twee of drie man. Iets in haar toon deed me opschrikken en ik besefte: hier gaat iets niet goed. "Het is niet goed!" riep ik kei hard en ik wilde opstaan (ik zat met de jongste dochter op schoot) om de ramen dicht te doen. Ik was te langzaam en riep "doe de ramen en de deur dicht! Het is niet goed!" Maar het was te laat: twee of drie mannen kwamen binnen. Ik pakte mijn dochters en liet ze hurken in een hoek. Zelf boog ik over ze heen om ze af te schermen met mijn rug naar de mannen toe. De angst op hun gezichtjes terwijl ze me aankeken! De mannen achter mij schreeuwden naar de aanwezigen in het kamertje of zaaltje. Ik wist dat mijn man naar mij onderweg was en toen openden ze het vuur. Ik zei "Jezus!" Ik kon niet geloven wat er gebeurde en dat ik hier midden in zat met mijn meisjes. Ik keek naar ze en zei "ik houd van jullie" en bad..."Lieve Heer, bescherm mijn meisjes". Het lawaai van de mitrailleurs was inmiddels begonnen en oorverdovend en ik....ik werd wakker. Misselijk als een kat!
Ik kon er geen touw aan vast knopen. Waar had dit nou mee te maken? Het gevoel bleef weer een tijdje bij me, tot de dagelijkse routine me weer opslokte.
En toen kwam mijn man met het nieuws: aanslag in Frankrijk. Jee, wat erg! Maar het had niets te maken met mijn droom. Vervolgens kwam het volgende nieuws: Tunesie. En hup! Daar was het gevoel uit mijn droom weer helemaal terug. Was dit de energie die ik in mijn droom had gevoeld?
Natuurlijk ben ik een nuchtere Hollandse meid, en ga ik meteen allerlei barricades opwerpen: dit was geen politieke bijeenkomst, de daders waren niet Oost Europees, enzovoorts enzovoorts. Maar toch....dat gevoel van die onverwachte dreiging, het moeten afschermen van je kinderen, de zorg om je geliefde ander(en)... ik herkende het gevoel van angst even toen de ooggetuigen er over spraken. Zonder dat ik nu wil zeggen dat ik weet wat ze mee hebben gemaakt natuurlijk. Dat van mij was (gelukkig) slechts een droom.
Anyway....het is iets wat ik nu voor het eerst deel met iemand buiten mijn familie en close vrienden. Want ik weet dat het veel scepsis ontmoet. En dat mag ook. Ik ben zelf altijd de grootste criticus. En nogmaals: ik geloof niet dat ik een toekomst voorspeller ben. Ik ben wel een heel intuitief iemand, kan aura's zien, heb contact gehad met overledenen en boodschappen door mogen geven. Dat klopt, en dat is ook iets waar ik me niet voor schaam. Sterker nog, ik denk dat het een menselijke eigenschap is die ieder van ons bezit. Mits we ons daarvoor open stellen. En net zoals iedereen kan piano spelen of zingen, is er een verschil in hoe sterk je daar in bent. Maar in de basis is ieder van ons in staat de subtielere energieen waar te nemen.
De reden dat ik dit vandaag wilde delen, is omdat ik denk dat dit heel veel mensen steeds vaker overkomt. Omdat er nu eenmaal heel veel heftige gebeurtenissen plaats vinden in deze tijd. En zoals ik al zei: die energie is subtiel voelbaar (en meetbaar).
Enerzijds is deze blog dus bedoeld om er open over te zijn, zodat wanneer je dit soort dingen herkent, jij je misschien ook daarover durft uit te spreken. Anderzijds is het ook misschien een vorm van willen laten zien dat er meer is dan het oog kan zien.
De kunst is natuurlijk hoe je de beelden en/of gevoelens die je binnen krijgt moet interpreteren. Daar ga ik het ook nog wel eens over hebben.
Deze nachtmerrie was voor mij van voorbijgaande aard. Ik kon mijzelf er uit wakker maken. Voor de mensen die midden in de aanslagen zaten vandaag, is de nachtmerrie nog niet voorbij. Ik wil mijn medeleven tonen aan hen die zijn achtergebleven én de mensen die ongewild getuige zijn geweest van dit soort gruwelijke daden. Er zijn geen woorden voor...
Namasté
Sanna
