Vandaag had ik even wat ruimte om na een hectische week (waarin mijn PC was gecrashed en we alles dankzij mijn fantastische man hebben kunnen terugvinden) eindelijk eens wat op te ruimen in huis. De oudste drie kinderen waren even allemaal de deur uit en ik was alleen met onze Benjamin (15 maanden).
"Even iets pakken uit de schuur, schat!", zei ik tegen hem. Ik twijfelde nog even bij de achterdeur: zou ik hem nou openlaten? Nee, toch maar dicht: onze jongen is een beetje ziekjes, dus stel je voor dat hij naar buiten zou kruipen. Ik doe dus de deur achter me dicht en ga naar de schuur (twee passen lopen in onze postzegel van een achtertuin). Nietsvermoedend kom ik terug bij de achterdeur en zie daar een blij koppie achter het raam. En opééns begint het me te dagen: o nee he, hij zal toch niet?.... Jawel! In zijn jeugdige ontdekkingsdrang heeft hij de grendel op de deur gezet. En ik ben zónder sleutel of telefoon naar buiten gegaan. Ik kan dus niet door de voordeur naar binnen én ik kan mijn man niet bellen (die op dat moment op weg is naar Rotterdam). Mijn nachtmerrie is uitgekomen!!!!!
Koortsachtig zoeken mijn hersenen naar mogelijkheden. Kan ik door een raam? Nee. Kan ik met geweld de deur open breken? Nee. Is er iemand met een reserve sleutel? Nee. Oh mijn God!!!! Jongste kijkt mij met een stralend gezichtje aan: is er iets? "Ik móet rustig blijven, ik móet rustig blijven", maalt er door mijn hoofd. Actie is nu cruciaal: Ocker moet terugkomen want hij is de enige met een andere sleutel. Ik ren naar de buren. Pas bij de derde buur is er iemand thuis. (Waarom gebeurt zoiets in de herfstvakantie?!) "Oh wat leuk dat je langs komt!" zegt ze. "Nee, sorry ik ben in paniek. Kan ik heel snel bellen? Mijn zoon heeft me buitengesloten en is nu helemaal alleen in huis". Het huilen staat me nader dan het lachen. Ze geeft me de telefoon en ik bel mijn enige hulplijn. Ik voel me zó dom..... Manlief draait meteen om, maar hij was al bijna in Rotterdam, dus echt snel zal hij er ook niet zijn. "Lieverd," zegt de buurvrouw, "dit is ons allemaal wel eens overkomen." Wat lief dat ze dat zegt! Maar ik blijf mezelf stom vinden....Vier kinderen, ontelbaar veel kinderen van anderen meegemaakt en dan tóch niet berekend zijn op zoiets.
Gauw ga ik terug naar mijn kind. Die inmiddels aan het huilen is, want waar is mama nou? We doen een spelletje door het raam. Hij vindt er niets aan. Waarom komt ze niet binnen? Dan kruipt hij naar de (verboden) CD kast en begint CD'tjes te pakken. "Nee Minos, dat mag niet!" zeg ik nog. Hij gaat door en pakt een Sinterklaas CD uit de kast en laat hem aan me zien. Dan maakt hij hem open (nog meer verboden!) en roept "Kijk!" en houdt triomfantelijk het CD'tje omhoog. Je moet weten: hij praat nooit! Ondanks mezelf moet ik vreselijk gniffelen. "Je bent precies je vader!" zeg ik en geef kusjes aan het raam. "Pak maar alle CD's die je wilt hebben lieverd, als je je maar vermaakt."
Het is gek hoe de emoties elkaar kunnen afwisselen op zo'n moment. Enerzijds ben ik verdrietig en bezorgd. Wat als er nu iets met hem gebeurt? Ik kan er helemaal niet bij! (Ik besluit ter plekke dat ik dan gewoon het raam zal inslaan!) Anderzijds moet ik ook een beetje lachen: zijn vader was als kind net zo. De verhalen van zijn moeder en zussen waren altijd zo grappig en schattig. En ik weet: later als jongste groot is, gaan we hier zó vreselijk om lachen als we deze herinnering ophalen!
Maar ja....tegelijk sta je daar dus. Machteloos terwijl je kind is opgesloten in je eigen huis. Ik moet zó mijn best doen om niet vreselijk hard te gaan gillen of hyperventileren. Na een klein kwartier begint het voor hem ook niet leuk meer te worden. Hij is natuurlijk ziekjes en nu wordt hij moe. Hij staat voor het raam en begint te huilen. Ik druk mijn neus tegen het raam en geef hem kusjes door het glas. Hij huilt en kijkt me niet begrijpend aan. Nu zal het erom spannen: ik moet kalm blijven om hém kalm te houden anders is het hek van de dam. En dus zing ik voor hem en leg mijn hand op het glas. We maken contact door de deur heen. Hij wordt rustiger.
In het (lange!) half uur dat we zo hebben doorgebracht heb ik gezien wat een sterk jongetje hij is. Want het huilen wisselde af met rustige momenten waarbij hij naar buiten keek, of even met zijn handje over het glas ging om mij aan te raken. En ik besefte: "jij gaat het wel redden op deze wereld, jongen". Want ik zag dat hij -ondanks zijn leeftijd en het onvermogen om te begrijpen wat er gebeurde- zich kon aanpassen aan de omstandigheden. En dat is het állerbelangrijkste om je door het leven heen te kunnen slaan.
Na een half uur kwam daar de reddende engel: papa! Hij nam ons kleintje in zijn grote sterke armen, en mij niet veel later ook....zo konden we even een potje huilen met zijn tweetjes.
Ondanks de chaos en emoties van deze middag voel ik me gezegend: ik heb een geweldige man die er echt staat als je hem nodig hebt, een slimme ondernemende jongste zoon die het leven aan kan, en.....goed werkende sloten op mijn deuren (Hoewel er na vandaag wel enige aanpassingen gedaan gaan worden)!
Nu maar eerst een kopje (kruiden)thee...... ;)
Mama Sanna