Oei oei oei......de frequentie van mijn blogs loopt hard achteruit. Ik ben me daar bewust van. Maar ik probeer het ook een beetje los te laten. Gelukkig schrijf ik veel op Facebook. Volg je me daar al? Nee? Nou, je kunt me hier vinden: www.facebook.com/SannaJonkhartHGM En ook op Instagram schrijf ik tegenwoordig blog achtige bijdragen. Wellicht ook leuk om me daar te volgen.
Ik probeer op alle social media kanalen een beetje andere berichten te schrijven. Zo blijft het nog een beetje gevarieerd, nietwaar? Toch wilde ik deze onderstaande tekst met jullie delen. Want het beschrijft het dilemma van de mensen die weten dat onze gedachten, onze woorden, kracht hebben. Mensen die bezig zijn met The Law of Attraction bijvoorbeeld. Of gewoon bewust zijn van het feit dat "wat je aandacht geeft, groeit". Hoe doe je dat dan in de dagelijkse praktijk? Zeker als die dagelijkse praktijk betekent dat je geconfronteerd wordt met je chronische ziekte? Hieronder een tekst die ik schreef voor mijn vrienden en familie...
****
In de afgelopen anderhalf jaar was mijn toestand zo verslechterd, dat ik door een hele periode ben gegaan van alle rouwstadia. Van ontkenning tot onderhandeling, van boosheid tot verdriet....Tot ik uiteindelijk nu (meestal) het stadium van acceptatie/overgave heb bereikt.
Hoewel...terwijl ik dit opschrijf komt het verzet al weer boven hahaha.
Anyway...Het is een heel proces, als je steeds meer van je lijf, van je leven, van je persoonlijkheid moet inleveren. Intussen weten de niet chronisch zieken onder jullie daar ook meer van: de lockdown van de afgelopen maanden heeft ook jullie geforceerd steeds meer in te leveren. En daarmee ook jullie in een rouwproces gestort. Dat zie je ook om ons heen: boosheid, verdriet, ontkenning, onderhandelen, verzet....Alles komt voorbij!
Bij mij kwam na de overgave op een gegeven moment ook het besef dat ik mijn huidige omstandigheden niet mijn persoonlijkheid en/of mijn leven wilde laten bepalen. natuurlijk ben ik al tig jaar bezig met persoonlijke ontwikkeling. Voor mij privé, maar ook met anderen, als coach. En hier kwam dus in de afgelopen twee en een half jaar een stuk zelf-coaching op een nog dieper level op een presenteer blaadje aangereikt! En het punt waarop ik nu zit, is dat ik eigenlijk vooral aandacht wil geven aan de dingen die ik wél wil. die ik wél kan. Waar ik naar toe wil met mijn leven. Wie wil ik zijn? Hoe kan ik "mijn beste leven ooit" leiden? Ik mediteer minimaal twee keer per dag. De boeken en meditaties van Joe Dispenza zijn mijn levensmotto geworden. Het is heerlijk!
En ja...ik lig dus nog steeds. Mijn lockdown is al ruim een jaar aan de gang. Maar ik heb meer vrijheid dan ooit in mijn hart en hoofd. Maar wat ik wel tegenkwam is dat er steeds mensen aan mij vragen (liefst ook met een bezorgd gezicht): "hoe gaat het nou met je?" Super lief natuurlijk, maar BOING! daar keldert altijd in één keer mijn positieve vibe van naar beneden (daar moet ik nog aan werken, ik weet het ;) ) Opeens word ik me weer bewust dat ik een huis- en bedgebonden persoon ben. Dat ik na elke minimale inspanning twee uur moet uitrusten. Dat ik pijn heb, me ziek voel. En dat ik in een gevecht zit met de gemeente omdat ik mijn kantelbare rolstoel nog steeds niet heb, of mijn traplift. AUW!
Jammer zeg, daar zakt de frequentie toch ineens enorm omlaag. En dan is het weer lastig omhoog klimmen. (nog maar een meditatie er tegen aan dan he?!) 😜 Maar het zette me wel aan het denken. Als energie stroomt, waar je aandacht naar toe gaat, dan moet ik dus eigenlijk niet te veel praten (en denken) over mijn ziek zijn. Dat gaat prima als ik niemand tegen kom. Maar hoe doe ik dat als mensen vragen hoe het met me gaat? 🤔
Maar daar heb ik iets op gevonden: ik heb het perfecte antwoord gevonden die ook in het kader van "the Law of Attraction" helemaal goed werkt. Voortaan, als je wilt weten hoe het met me gaat, zul je mij met glanzende ogen en een blij hart horen juichen: "Ik lééf!!!!"
***
Ja, daar heb ik nu dus een oplossing voor gevonden. Maar er is nog iets wat deze maand speelt: het is mei en dus de maand voor ME-awareness. En omdat deze ziekte nog steeds niet genoeg fondsen krijgt voor onderzoek, mensen nog steeds de passende zorg niet ontvangen, en er schrijnende toestanden afspelen bij miljoenen mensen wereldwijd, vind ik het toch wel belangrijk om er aandacht aan te besteden. Maar ja.....energy flows, where attention goes......Hoe houd ik mijn "hoge vibratie" als ik me op dit gevecht stort? Want een gevecht is het helaas nog steeds. Gevecht om erkenning. Niet alleen voor mezelf, dat stadium ben ik echt al lang voorbij. Maar erkenning voor het lijden van zo veel mensen die niet eens serieus worden genomen door hun eigen huisarts, bijvoorbeeld. GEzinnen die aangemeld worden bij Veilig Thuis, omdat men de ouders verdenkt van verwaarlozing omdat hun kind met ME niet naar school komt. Nou ja...zo zijn er nog wel meer zaken.
En dan te beseffen dat er nu al geluiden zijn vanuit artsen over de hele wereld die zien dat Covid 19 patienten na hun herstel ME achtige verschijnselen vertonen! Men verwacht de komende jaren een nog grotere stijging van ME/CVS gevallen ten gevolge van dit virus. Want ja.....ME/cvs is een post-viraal syndroom. Dat is al heel lang duidelijk.
Kortom: het is een goede maand om de aandacht hierop te vestigen. Maar ik ga me nog wel even beraden hóe ! Want ik wil het leven vieren. Elke dag opnieuw. En bij het leven hoort álles. Want zonder het donker zouden we het licht niet kunnen zien. En weet je, het is waar wat ze zeggen: in het donker zie je de mooiste sterren!
Mama Sanna <3![]()
