Wat een week! Sinds drie dagen trekt onze jongste zoon (9.5 maanden) zich op. Stralend staat hij op zijn beentjes en trekt een lach van oor tot oor. Mama is trots en blij, en tegelijk knaagt er een klein wee gevoel aan mijn hart: mijn laatste baby'tje en hij zet zijn eerste stapjes op zijn eigen weg richting onafhankelijkheid.
En dan onze oudste dochter...13 jaar en vandaag voor het eerst een avondje uit. Huh? Uit? Jazeker: voor 12 tot 15 jarigen is er een super leuk initiatief gestart dat "Fris" heet. Het is een avond met echte DJ's, maar heel goed beveiligd, gecontroleerd en letterlijk "fris". Dus: geen alcohol, sigaretten en drugs. Er zijn zelfs regels voor kleding. Enfin...daar ging ze dus, mijn eerste kind...Zou ik haar kunnen loslaten?
Ik ben van mening dat we kinderen krijgen, niet nemen. Ze zijn voor mij dan ook niet "van mij", maar eigen personen die ik mag helpen hun eigen weg te vinden. Dat houdt dus ook in dat ik -hoewel ik het soms ook best moeilijk vind- ze langzaam maar zeker steeds meer los zal laten. Loslaten betekent niet in de steek laten, maar ze de ruimte geven om hun zelfstandigheid te ontwikkelen. Dat begint met de eerste pogingen om recht op te gaan staan (en lopen) en gaat via leren fietsen en schoolgaan, naar afspreken met vrienden en vriendinnen, eerste baantjes, naar relaties en (wie weet?!) zelf kinderen krijgen.
Het is belangrijk om ze een goede basis mee te geven, en het vertrouwen te geven om steeds een stapje verder te mogen gaan. "Je kunt het!" In de wetenschap dat wanneer je even twijfelt, of op je gezicht valt, er liefhebbende ouders achter je staan die je op zullen vangen.
Twee kinderen, ieder in hun eigen fase op weg naar zelfstandigheid. En een moeder die even met weemoed terug denkt aan die negen maanden waarin ze nog helemaal "van mij" waren....
Mama Sanna